Category Zioła

Kit pszczeli czyli propolis nazywany niekiedy najstarszym lekiem Słowiańszczyzny, jest bardzo złożoną substancją, bogatą w liczne biologicznie czynne związki chemiczne. Z czego robią go pszczoły, jakie spełnia funkcje w ulu? Ponad połowę składu propolisu tworzą żywice, najczęściej z topoli, osiki, wierzby, sosny, kasztanowca, także innych drzew i roślin, jest w nim pyłek kwiatowy, spora ilość śliny pszczół. Skład propolisu może być bardzo zróżnicowany, w zależności od surowca, jaki znajduje się w pobliżu pszczelich lotów. Także barwa propolisu bywa zróżnicowana od czerwonej, co zresztą zdarza się rzadko, poprzez żółtą i brązową po zielonkawą. Kit pszczeli jest substancją lepką, smolistą, w niższych temperaturach staje się twardszy i kruszy się, w temperaturze ok. 36 st. C staje się miękki i plastyczny, w wyższych – przybiera konsystencję ciastowatą, w 80-104 st. C topi się. Rozpuszcza się w spirytusie, eterze i innych rozpuszczalnikach organicznych, źle w wodzie. Wymaga przechowywania w miejscu suchym i ciemnym.

Napary lub odwary z kwiatów stosuje się w schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżycie gardła i krtani, suchym kaszlu ze skąpą wydzieliną, utrudnionym odkrztuszaniu i chrypce, do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych błony śluzowej oraz w zaparciach u otyłych. Kwiat ślazu dzikiego jest domieszką do ziół płucnych „Herbapolu”, wykrztuśnych, przeciwzapalnych np. wraz z zielem tymianku, owocem anyżu, liściem podbiału, korzeniem lukrecji, liściem babki lancetowatej, kwiatem pierwiosnki lekarskiej, liściem szałwii.

Napar przy wirusowym zapaleniu wątroby. Zmieszać po 50 g owoców róży, liści mięty pieprzowej i ziela bylicy pospolitej oraz po 25 g ziela ostrożenia warzywnego, liści brzozy i korzenia arcydzięgla. Zalać 2 łyżki ziół w termosie dwiema szklankami wrzącej wody, przykryć i pozostawić na pół godziny. Pić trzy razy dziennie po pół szklanki między posiłkami po przebytym wirusowym zapaleniu wątroby w początkowym okresie (3-4 miesiące) zdrowienie.

Tatarak, wespół z arcydzięglem, chmielem, dziurawcem, lawendą, lipą, melisą i kozłkiem lekarskim (walerianą), tworzy grupę ośmiu roślin, które od niepamiętnych czasów królują w różnych mieszankach ziołowych. Powszechność stosowania rośliny te zawdzięczają następującym właściwościom: zawierają wiele bardzo aktywnych biologicznie substancji, które pobudzają siły obronne organizmu oraz związki organiczne, do których organizm ludzki jest przyzwyczajony od tysiącleci, rośliny te działają synergicznie (tj. zespołowo i wspoma- gająco) powiększając tym samym swoją aktywność, zawierają składniki niezbędne do normalnego funkcjonowania narządów ludzkiego organizmu, a zwłaszcza do trawienia, przyswajania pokarmów, wydalania i odtruwania produktów przemiany materii, wszystkie te zioła można stosować bez obawy przedawkowania, bowiem ich nadmiar jest łatwo wydalany przez organizm. Zioła stosowane zespołowo nie tylko leczą cały organizm, ale również ułatwiają jego regenerację i mają właściwości antybiotyczne i biostymulujące, aktywują cały organizm nie powodując działań ubocznych.

Jemioła, która jest rośliną pasożytującą na różnych gatunkach drzew, obdarzona jest, zasługującymi na szersze upowszechnienie i stosowanie, właściwościami leczniczymi. Do celów leczniczych stosuje się ziele jemioły (owoce są szkodliwe i można je stosować tylko zewnętrznie), najlepiej zrywanej z dębu, topoli i brzozy, bo na tych drzewach osiąga najsilniejsze działanie lecznicze.

Wino Walerianowe. Do butelki wina gronowego (0,7 1) wlać 15 g nalewki lub intraktu z korzenia waleriany, dodać łyżeczkę do herbaty liści melisy, ziela dziurawca i pozostawić na 14 dni, często wstrząsając. Przecedzić i pić po łyżce stołowej 1-2 razy dziennie, najlepiej na godzinę przed snem, jako środek ogólnie uspokajający. W przypadku nadmiernej pobudliwości płciowej, przyrządzić wino, dodając szyszek chmielowych zamiast ziela dziurawca. Dawki ustala lekarz.

– 1. Wymieszać soki z jałowca 10 g + z dziurawca 25 g + z brzozy 15 g + z bratka 15 g + z mniszka 15 g. Stosować 2 razy dziennie do 30 kropli w 1/4 szklanki wody przegotowanej. Na choroby nerek i pęcherza ze skąpym wydzielaniem moczu.

Napar. Jedną łyżeczkę deserową kwiatu suszonego wsypać do filiżanki wrzątku i pozostawić na 10 minut aż naciągnie. Wypić taką porcję przed każdym posiłkiem. Przy bólach miesiączkowych pić napar przez tydzień przed przewidzianą menstruacją.

Mięta pieprzowa jest wieloletnią, kwitnącą od czerwca do sierpnia rośliną z rodziny wargowych występującą w kilku odmianach i formach uzyskanych drogą hodowli. Pliniusz uważał, że mięta pobudza działalność mózgu, toteż uczniowie rzymskich filozofów zwykli nosić na głowie wianki ze świeżych roślin. Mięta należy do najbardziej popularnych roślin leczniczych, Prof. Stanisław Kohlmunzer w swoim podręczniku „Farmakognozja” podaje, że pośród ponad 20 roślin leczniczych uprawianych w Polsce na większą skalę, mięta zajmuje pierwsze miejsce.

Nie wymaga bliższego przedstawiania i opisu, dodajmy więc tylko, że jest on stężonym roztworem cukrów, głównie prostych jak glukoza i fruktoza. W miodzie znajdujemy nadto enzymy, kwasy organiczne, sole mineralne, białka, związki azotowe, witaminy, olejki eteryczne (zapachowe i smakowe), barwniki, a z pierwiastków sód, potas, wapń, żelazo, mangan, srebro, bar, chrom, wanad, wolfram, kobalt, molibden i in.

Ta roślina z rodziny różowatych (Rosaceae) od niepamiętnych czasów towarzyszy człowiekowi, ale do lecznictwa wprowadziła to ziele Hildegarda w pierwszej połowie XII stulecia. Występuje niemal w całej Europie, w Azji sięga po Bajkał. Lubi lasy przejrzyste, ma skromne wymagania siedliskowe, unika tylko ziemi wyraźnie kwaśnej. Znane są różne odmiany uprawne, a najwyżej jest ceniona poziomka bezrozłogowa, długo owocująca.