Wirus ten, nazywany również varicella zoster, przypomina wirusa herpes simplex pod tym względem, że jeśli raz już się nim zarazisz, to masz go na zawsze, chociaż wejdzie on w nieaktywną fazę, umieszczając się w komórkach nerwowych. Przeważająca większość kobiet i mężczyzn „łapie” wirusa w dzieciństwie, pod postacią ospy wietrznej, zazwyczaj między piątym a ósmym rokiem życia. Ospa wietrzna występuje u niecałych 20 procent dorosłej populacji.
Pęcherzyki ospy wietrznej, wypełnione przezroczystym płynem, zwykle najpierw pojawiają się na plecach, brzuchu i klatce piersiowej, ale w ciągu kilku godzin lub dni rozprzestrzeniają się na całe ciało, wywołując nieznośne swędzenie. Choroba najłagodniej przebiega u małych dzieci, a najostrzej u dorosłych, którzy oprócz wysypki mogą mieć silne bóle głowy i mięśni oraz wymagają dłuższego okresu rekonwalescencji. Zakażenie może nastąpić bezpośrednio od chorego, drogą kropelkową, lub pośrednio, przez przedmioty zakażone treścią pęcherzyków albo śliną chorego. Istnieją także dowody, że infekcja może być przenoszona w powietrzu, tak więc już samo przebywanie w pokoju z osobą chorą na ospę wietrzną może zwiększyć ryzyko zachorowania.
Ospa wietrzna jest najbardziej zakaźna w okresie pomiędzy dniem przed ukazaniem się wysypki a chwilą, gdy pęcherzyki pokryją się strupkami, czyli około tygodnia. Jeśli kontaktowałaś się z chorym na ospę wietrzną, to, w przypadku zarażenia, wysypka wystąpi przeciętnie dopiero po dziesięciu lub nawet dwudziestu jeden dniach (okres wylęgania się choroby).
Leave a reply