POKRZYWA

W Polsce występują trzy gatunki pokrzywy: konopiolistna (Urtica canabina L.) która ma parzące włoski tylko na kwiatostanach, zwyczajna {Urtica dioica L.) wielka, dochodząca do 2 metrów wysokości i żegawka fUrtica urens L.), która ma około pół metra wysokości i cała jest pokryta parzącymi włoskami: rośnie jako chwast w ogrodach i przy drogach.

Pokrzywę zbiera się od maja do września w dni pogodne. Należy ją suszyć w cieniu, w miejscu pozbawionym wilgoci. Pokrzywy po zwiędnięciu tracą właściwości parzące. Łatwo się zaparzają i brunatnieją, dlatego rozkładamy je cienką warstwą w miejscu dobrze przewietrzanym. Po wysuszeniu osmykuje się ziele odrzucając łodygę. Niżej omawiam właściwości pokrzywy wielkiej i żegawki.

Pokrzywa zawiera mikroelementy (wapń, magnez, fosfor, żelazo, siarkę, potas, jod, krzem i sód), witaminy (A, C, B-2, K.-1, karotenoidy), jest więc czynnikiem witaminizującym. W liściach pokrzywy występują także flawonoidy, kwasy organiczne (glicerolowy, glikolowy, mrówkowy i in.), a ponadto chlorofil, serotonina, histamina, garbniki i acetylocholina.

Pokrzywa oczyszcza organizm ze złogów kwasu moczowego, zwęża naczynia krwionośne, hamuje krwawienie, odprowadza złogi żółciowe z dróg przewodów żółciowych, poprawia pracę wątroby i dzięki temu odtruwa organizm, wzmacnia żołądek, zmniejsza nadmierną potliwość. Ma działanie przeciwbiegunkowe, przeciwinfekcyjne, przeciwanemicz- ne, przeciwkrwotoczne, przeciwgośćcowe i rewulsyjne. Poprawia ogólną przemianę materii, pobudza wytwarzanie enzymów trzustkowych i zwiększa produkcję czerwonych krwinek i hemoglobiny.

Pokrzywa stosowana do wewnątrz jest środkiem wspomagającym w leczeniu różnego rodzaju krwawień (krwioplucie, wymioty krwawe, krwinkomocz, krwawienia maciczne, krwawienia z nosa, hemofilia, krwawiączka), anemii, krzywicy, ogólnego osłabienia, wyrzutów skórnych, ran oparzeniowych i zapalenia skóry, dolegliwości związanych z okresem klimakterium, z gośćcowym zapaleniem stawów, pęcherza, nerek, kamicy wątroby, żółtaczki, wrzodów żołądka, stanów przed- cukrzycowych, biegunki, wzdęcia, moczenia mimowolnego u dzieci, nieżytu śluzowo-błoniastego jelit.

Zewnętrznie zaleca się stosować pokrzywę przy łojotoku skóry głowy i łupieżu, nadżerkach (aftach), w infekcji jamy ustnej, grzybicy skóry, śluzówek, guzów, narośli i nowotworów.