Dzieje fitoterapii notują, że Mitrydates Eupator, król Pontu, pierwszy zastosował rzepik do leczenia swojej chorej wątroby i za jej skuteczność obdarzył roślinę królewską łaską. Stąd nazwa ,,eupatoria”. Działo się to w roku 120 p.n.e. nad Morzem Czarnym. Przyjemny, żywiczny zapach tej rośliny zwrócił uwagę fitoterapeutów, którzy odkryli, że można nią leczyć nowotwory, co zresztą czynię w mojej codziennej praktyce lekarskiej.
Rzepik pospolity należy do rodziny różowatych (Rosaceae). Jest rośliną trwałą i dobrze rośnie gromadnie na dobrej ziemi, w miejscach nasłonecznionych, rozsiewając delikatny, aromatyczno-terpenowy zapach zarówno z korzeni jak też z liści i gruczołów występujących na łodydze. Dorasta wys. 1 m, na prostej łodydze pięciopłatkowe niewielkie żółte kwiatki rozwijają się od dołu ku górze jak u malwy i dziewanny. Ma nieliczne naprzemianległe łodyżki, z nierówno i nieparzysto pierzastymi liśćmi. Cała roślina jest szczeciniasto omszona, pączki kwiatowe lepkie. W fachowej literaturze francuskiej opisuje go dr J. Valnet, prezes światowej federacji zielarzy, a w piśmiennictwie polskim doc. Aleksander Ożarowski.
Surowcem leczniczym jest część nadziemna: liście i kwiaty (najbardziej skuteczne są świeżo zerwane). Główne znane związki: olejek eteryczny, związek goryczowy, garbniki pirokatechinowe do 5 proc., flawonoidy np. kwercytyna, witaminy (m.in. PP = B3 i wit. C), kwasy organiczne (m.in. cytrynowy), cholina, sole mineralne (m.in. krzemionka i pierwiastki śladowe), fitosterol, taniny, gumy i inne.
Leave a reply