Jałowiec, znany ze swych właściwości leczniczych już w starożytności, należy do rodziny cyprysowatych zawierającej monoterpeny z liczną grupą związków terpenoidowych, występujących głównie w olejkach lotnych (juniperyna) o silnym zapachu. Olejki te stosowane wewnętrznie działają drażniąco na błony śluzowe przewodu pokarmowego i nerki, mają więc właściwości żółciopędne, żółciotwórcze i odkażające. Działają bakteriostatycznie i dezynfekujące. Drażnią również błony śluzowe dróg oddechowych i wywierają działanie wykrztuśne oraz odkażające oskrzeli. Większe dawki terpenów wywołują objawy toksyczne i uszkodzenie nerek.

Spożywanie nadmiaru produktów mącznych, cukru, białka powoduje ogólne zatrucie organizmu, stany zapalne oczu, zapalenie spojówek, zapalenie tęczówki, zapalenie rogówki. Wady wzroku, mające przyczynę w zatruciu pokarmowym, można wyleczyć stosując głodówkę. Wówczas następuje wydalenie produktów spalania blokujących mięśnie i naczynia krwionośne otaczające oczy, co doprowadza do odprężenia i rozluźnienia mięśni i poprawy wzroku.

Odwar z owoców dzikiej róży może być stosowany trzy razy dziennie po jedzeniu jako środek witaminowy i regulujący przemianę materii. Wit. C zawarta w owocach wpływa dobroczynnie przy leczeniu nowotworów, dobrze działa na wzmocnienie ogólnej odporności organizmu zwłaszcza u dzieci, osób starszych, rekonwalescentów oraz kobiet w ciąży i karmiących. Przyjmuje się przy tym 5 tabletek wit. C po 0,2 g. Wit. C hamuje powstawanie w przewodzie pokarmowym szkodliwych nitrozoamin, które są związkami rakotwórczymi, powstającymi w przewodzie pokarmowym w wyniku spożywania warzyw uprawianych z nadmiarem nawozów sztucznych azotowych. Wyciąg z owoców zaleca się w leczeniu ran, oparzeń, blizn pooperacyjnych, wrzodu żołądka i dwunastnicy oraz jelita grubego, w stanach zapalnych drobnych naczyń krwionośnych skóry i wybroczynach, w niektórych chorobach wątroby, dróg żółciowych, nerek i przewodu pokarmowego oraz w zakażeniach bakteryjnych przebiegających z wysoką gorączką, jak również w przypadkach powiązanych z utrudnionym wchłanianiem wit. C z pokarmów, np. w niektórych nieżytach żołądka i jelit, biegunkach, wrzodzie żołądka i dwunastnicy i in. Wit. C wpływa hamująco na starzenie się ustroju, zmiany miażdżycowe i zaburzenia trawienne.

Jest ciernistym krzewem, niekiedy występuje w postaci niewielkiego drzewka. W Polsce pospolity w niższych partiach górskich, na zachodnim niżu po Wyżynę Małopolską, Kujawy i Pomorze. Rośnie w lasach, parkach, ogrodach, wzdłuż ulic, używany do żywopłotów. Osiąga wysokość 5 m. Ma białe, zebrane w baldachogronach kwiaty, czerwony jajowaty bądź kulisty owoc. Kwitnie w maju lub czerwcu. Do celów leczniczych zbiera się rozkwitające kwiatostany z 2-5 najbliższymi liśćmi i suszy możliwie szybko. Suszone zbyt długo lub pogniecione przy zbiorze łatwo ciemnieją i tracą wartość leczniczą. Podobną wartość co kwiatostany, zwane często po prostu kwiatami, mają także kwiaty i owoce głogu jednoszyjkowego. Głóg szkarłatny mający kwiaty czerwone, często sadzony w parkach – nie nadaje się do celów leczniczych.

Lawenda lekarska dość powszechnie uprawiana w krajach europejskich, w tym i w Polsce, jest znaną od stuleci rośliną leczniczą. Pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Ziele lawendy charakteryzuje się swoistym, przyjemnym zapachem, a w smaku jest gorzkie i szczypiące. Kwitnie od czerwca do września. Kwiatostany ścina się półtora tygodnia po rozwinięciu pierwszych kwiatów. Są one surowcem leczniczym, z którego jest pozyskiwany olejek lawendowy.

Recepta do stosowania przy niestrawności, zgadze, odbijaniu się, cuchnięciu z ust. Liść babki wąskolistnej, liść bobrka, korzeń goryczki, skórka pomarańczowa w równych ilościach, zemleć i zażywać mniej niż pół łyżeczki przed jedzeniem.