Pelargonia francuska (Pelargonium-Geranium odorantissimum). Pochodzi z Algierii, Madagaskaru i Gwinei. Surowcem jest cała roślina. Stosuje się napary, olejki otrzymane przez destylację w parze. Uważano, że jest wyjątkowo korzystnym środkiem do leczenia ran i konsolidującym (łączącym) złamane kości, przeciwdziała nowotworom. Stosuje się w przypadkach różnego rodzaju osłabień (deficyt wydzielania przez korę nadnerczy), przy biegunce, nieżycie żołądka i jelit, wrzodach żołądka, krwotoku macicznym, krwiopluciu, cukrzycy, kamicy moczowej, bezpłodności, owsicy, glistnicy, nowotworach. Na użytek zewnętrzny natomiast w zastoju (przekrwieniu) piersi, ranach, oparzeniach, owrzodzeniach, odmrożeniach, zapaleniu jamy ustnej, aftach, nerwobólu nerwu twarzowego i półpaśćcu, dolegliwościach pęcherza moczowego, bólach żołądka, bólach lędźwi, chorobach skórnych (liszajec, egzemy suche), wszawicy, podatności na raka, w nowotworze macicy.

Do bardzo dobrych połączeń należą chleb z serem, kasza z mlekiem. Rośliny strączkowe bogate w izoleucynę i lizynę uzupełniają wartość białkową kasz, ryżu, makaronu, mąki, kukurydzy, płatków owsianych i innych zbożowych, a także nasion słonecznikowych, sezamowych, dyni i orzechów. Produkty zbożowe uzupełniają się korzystnie z fasolą, grochem, soją, serem, mlekiem, jajkami. W świeżych warzywach występują małe ilości metioniny (wyjątek stanowi tu kukurydza, szpinak i grzyby), dobrym więc ich uzupełnieniem są ziarna sezamowe, orzechy, kasza jaglana, ryż i kukurydza. Ryż i kukurydza tworzą szczególnie cenne połączenia z fasolką szparagową, groszkiem zielonym, brukselką, podobnie jak grzyby, klóre mogą być dodawane do rozmaitych jarzyn. Dobrym uzupełnieniem każdej potrawy, zarówno zbożowej jak i jarzynowej są jajka, a dodatek mleka, twarogu, żółtego sera podnosi wartość każdej potrawy jarskiej, bowiem mleko, podobnie jak jajka, zawiera wszystkie niezbędne aminokwasy, a zwłaszcza jest zasobne w lizynę. Soja, która ma więcej tryptofanu niż mleko, stanowi pozytywny wyjątek wśród strączkowych.

Po rosyjsku i po bułgarsku – oczanka, po francusku – Herb a Fophtalmie, po niemiecku – Augentrost, po angielsku – Drug Eyebright. Ludowe nazwy: ptasie oczko, świecznik, złodziej mleczny i inne.

Kozłek lekarski, zwany walerianą, jest byliną z rodziny koz- łowatych, występuje powszechnie w lesistych i wilgotnych rejonach Europy, Azji Mniejszej, Zachodniej i Środkowej aż po Japonię. W Polsce rośnie w całym kraju w wilgotnych zaroślach, a nawet na skałach jeśli tylko w podłożu jest dostatek próchnicy. Z kilku odmian najczęściej występuje i jest uprawiany kozłek szerokolistny o łodydze do 2 m wysokiej, niezbyt licznych, eliptyczno-lancetowanych listkach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Owoce bardzo drobne, nagie lub owłosione. Kozłek wytwarza jajowate lub stożkowate kłącza o długości do 5 cm oraz bardzo liczne, walcowate korzenie o grubości do 3 mm i długości do 30 cm. Korzeń w smaku jest słodki, ale zostawia posmak gorzki. Świeża roślina nie pachnie. Swoistego zapachu nabiera dopiero w czasie suszenia. Do celów farmaceutycznych zbiera się jesienią lub wiosną w maju przed kwitnięciem rośliny, korzenie i kłącza, które suszy się.

Nalewka ze świeżej pokrzywy użyta pól na pół z zielem nasturcji jest skutecznym środkiem odżywczym dla cebulek włosowych, leczy łojotok i łupież. Do tego celu można używać korzenia, który powoduje także lekkie przekrwienie skóry głowy.

Odwar z kory kasztanowca (1 łyżka kory na dwie szklanki wody) pić trzy razy dziennie po pół szklanki przy czerwonce, biegunce, osłabieniu przewodów trawiennych, hemoroidach i pękających żylakach.

Jaki wniosek z tych rozważań. Otóż nie ulega kwestii, że cała dotychczasowa sztuka kulinarna winna być poddana rewizji, albowiem jest odpowiedzialna za przykre następstwa zalegania pokarmu w żołądku. Nowoczesna wiedza o łączeniu pokarmów kwestionuje większość potraw i posiłków mających trwałe miejsce na naszych stołach. Do szczególnie ciężkich należą zestawy skrobi z białkiem, tłuszczami i owocami. Niewskazane są połączenia owoców z białkiem i warzywami, zwłaszcza zielonymi, liściastymi. Dobre połączenie to warzywa z białkiem lub ze skrobią a także z tłuszczem – olejami. Dobrym zestawem są różne warzywa w jednej potrawie czy posiłku, ale nie należy mieszać więcej niż czterech składników nawet spośród dopuszczalnych. Przy każdym posiłku jadać tylko jeden rodzaj białka lub jeden rodzaj skrobi. Tłuszcz opóźnia trawienie białka i skrobi, ułatwia natomiast trawienie i przyswajanie warzyw.

Zioła przeciwpadaczkowe. Zmieszać po 50 g kłącza tataraku, ziela serdecznika i ziela glistnika oraz po 25 g ziela dziurawca, ziela macierzanki wonnej, liści bobrka, liści melisy i szyszek chmielu. Wsypać do termosu 2-3 łyżki ziół, zalać 2 szklankami wody wrzącej. Zamknąć i odstawić na godzinę. Pić po 1/2 szklanki 2-3 razy dziennie między posiłkami, jako środek rozkurczowy i uspokajający. Stosuje się pomocniczo przy nerwicy wegetatywnej, podnieceniu nerwowym i trudnościach w zasypianiu. Dla młodzieży przeciw polucjom zaleca się połowę dawki.

Maść. Otaraty z łodyg majeranek utrzeć pół na pół ze smalcem, a następnego dnia przetopić i odcisnąć przez gęste płótno zielonkawy tłuszcz, do którego można dodać olejku majerankowego, sosnowego lub jałowcowego w proporcji jedna kropla na 1 dekagram maści. Wprowadzać na waciku do nosa kilka razy dziennie lub na noc przy katarze przeziębieniowym i przy bólach głowy spowodowanych zapaleniem zatok bocznych nosa. Także do smarowania miejsc stłuczonych i spuchniętych.