Tatarak, wespół z arcydzięglem, chmielem, dziurawcem, lawendą, lipą, melisą i kozłkiem lekarskim (walerianą), tworzy grupę ośmiu roślin, które od niepamiętnych czasów królują w różnych mieszankach ziołowych. Powszechność stosowania rośliny te zawdzięczają następującym właściwościom: zawierają wiele bardzo aktywnych biologicznie substancji, które pobudzają siły obronne organizmu oraz związki organiczne, do których organizm ludzki jest przyzwyczajony od tysiącleci, rośliny te działają synergicznie (tj. zespołowo i wspoma- gająco) powiększając tym samym swoją aktywność, zawierają składniki niezbędne do normalnego funkcjonowania narządów ludzkiego organizmu, a zwłaszcza do trawienia, przyswajania pokarmów, wydalania i odtruwania produktów przemiany materii, wszystkie te zioła można stosować bez obawy przedawkowania, bowiem ich nadmiar jest łatwo wydalany przez organizm. Zioła stosowane zespołowo nie tylko leczą cały organizm, ale również ułatwiają jego regenerację i mają właściwości antybiotyczne i biostymulujące, aktywują cały organizm nie powodując działań ubocznych.
Powyższe uwagi charakteryzują zatem także duże znaczenie tataraku. Należy on do rodziny obrazkowatych (Araceae), jest byliną pochodzącą z Azji Środkowej, został przeniesiony do Europy Środkowej i Zachodniej, natomiast do Polski został zawleczony przez Tatarów, stąd nazwa rośliny.
Tatarak od kłączy aż po końce liści ma swoisty aromat i drapiąco- gorzkawy smak. Rozmnaża się z korzeni, bowiem w naszym klimacie nie wydaje nasion. Ma grube, rozgałęzione, czołgające się po brzegu wód stojących lub wolno płynących kłącze, liście mieczowate dochodzące długości metra, kwiatostan w formie brązowej kolby. Kwitnie w czerwcu i lipcu. Surowcem leczniczym jest kłącze, które należy zbierać od wiosny do jesieni. Należy je oczyścić z liści, łodyg i korzeni, umyć dokładnie, pociąć na kawałki długości do 20 cm, części grubsze można przeciąć wzdłuż. Suszyć w suszarniach.
Leave a reply