KIT PSZCZELI

Kit pszczeli czyli propolis nazywany niekiedy najstarszym lekiem Słowiańszczyzny, jest bardzo złożoną substancją, bogatą w liczne biologicznie czynne związki chemiczne. Z czego robią go pszczoły, jakie spełnia funkcje w ulu? Ponad połowę składu propolisu tworzą żywice, najczęściej z topoli, osiki, wierzby, sosny, kasztanowca, także innych drzew i roślin, jest w nim pyłek kwiatowy, spora ilość śliny pszczół. Skład propolisu może być bardzo zróżnicowany, w zależności od surowca, jaki znajduje się w pobliżu pszczelich lotów. Także barwa propolisu bywa zróżnicowana od czerwonej, co zresztą zdarza się rzadko, poprzez żółtą i brązową po zielonkawą. Kit pszczeli jest substancją lepką, smolistą, w niższych temperaturach staje się twardszy i kruszy się, w temperaturze ok. 36 st. C staje się miękki i plastyczny, w wyższych – przybiera konsystencję ciastowatą, w 80-104 st. C topi się. Rozpuszcza się w spirytusie, eterze i innych rozpuszczalnikach organicznych, źle w wodzie. Wymaga przechowywania w miejscu suchym i ciemnym.

Pszczoły wykorzystują propolis do różnych uszczelnień i innych robót wymagających związania luźnych elementów, może im służyć jako substancja, w którą „wtapiają” szkodnika pojawiającego się w ulu. Bakteriobójcze i bakteriostatyczne właściwości propolisu są wykorzystywane przez pszczoły do celów – powiedzielibyśmy – sanitarnych: kit służy im do dezynfekowania wnętrza ula, dzięki czemu jest on wolny od bakterii, pleśni, grzybków itp.