Ta roślina z rodziny różowatych (Rosaceae) od niepamiętnych czasów towarzyszy człowiekowi, ale do lecznictwa wprowadziła to ziele Hildegarda w pierwszej połowie XII stulecia. Występuje niemal w całej Europie, w Azji sięga po Bajkał. Lubi lasy przejrzyste, ma skromne wymagania siedliskowe, unika tylko ziemi wyraźnie kwaśnej. Znane są różne odmiany uprawne, a najwyżej jest ceniona poziomka bezrozłogowa, długo owocująca.

Dziurawiec działa antyseptycznie, antybakteryjnie (hamuje wzrost gronkowca złocistego i innych drobnoustrojów Gram-dodatnich), ściągająco (garbniki), anlynadkwaśnie, przeciwskurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i naczynia krwionośne oraz w mniejszym stopniu na drogi moczowe (powoduje powolny, stopniowy spadek napięcia ścian w tych narządach wywołany przez flawonoidy i hiperycynę), moczopędnie, garbniki działają na drobne naczynia krwionośne, zwłaszcza na włośniczki i tętniczki przedkapilarne, podobnie jak witamina P. Hiperycyna katalizuje procesy wewnątrzwydzielnicze i wpływa korzystnie na mechanizmy biochemiczne w narządach opanowanych przez nowotwory złośliwe (hiperycyna występuje w soku z dziurawca i w jego oleju: w odwarze i w naparze jej brak, bowiem nie rozpuszcza się w wodzie). Dziurawiec pobudza łaknienie, poprawia trawienie, działa balsamicznie, przeciw- gorączkowo, robakobójczo, przeciwdepresyjnie (popijanie soku), flawonoidy skutecznie działają przy nadciśnieniu tętniczym.

Liszajec, najpowszechniejsze ropne zakażenie skóry, najczęściej występuje u dzieci. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że system odpornościowy dorosłych skuteczniej walczy z bakterią i dlatego, że liszajec jest bardzo zakaźny i szybko przenosi się z chorego dziecka na inne dzieci w szkole lub przedszkolu. Liszajec bywa wywołany przez paciorkowce lub gronkowce, lub przez mieszane zakażenie paciorkowcowo-gronkowcowe. Jeśli przyczyną jest paciorkowiec, należy bardzo starannie obserwować dziecko, ponieważ w rzadkich przypadkach choroba może w kilka tygodni po ustąpieniu doprowadzić do zapalenia nerek.

Napar szałwiowy. 2 łyżeczki liści zalać szklanką wody wrzącej i naparzać pod przykryciem 10 min. i przecedzić. Pić 2 razy dziennie po pól szklanki przed jedzeniem w nieżycie żołądka i jelit, biegunce, wzdęciach, nadmiernej laktacji u karmiących matek. Dla pobudzenia apetytu zaleca się 2 łyżki naparu 2 razy dziennie na 30 min. przed posiłkiem. Ten sam napar stosuje się do płukania jamy ustnej i gardła, sporządzania przymoczek na skórę, obmywania zewnętrznych narządów płciowych, tamponów dopochwowych oraz do irygacji. Można dodać do 20 kropli Azulanu lub Azucalenu na 1/4 szklanki naparu używanego zewnętrznie. Do irygacji można napar rozcieńczyć równą ilością wody.