Występuje powszechnie w całej Polsce, zwłaszcza w części niżowej, lubi przydroża, nieużytki, zbocza, pobliże zabudowań. Bywa uprawiany w ogródkach. Jest znanych kilka odmian tego gatunku o różnym stopniu goryczy oraz składzie olejku eterycznego. Cała roślina jest szarozielona, spodem jaśniej wierzchem ciemniej filcowana, dorasta wysokości półtora metra. Piołun ma drobniutkie, jasnożółte liczne kwiaty koszyczkowo-kuliste. Cała roślina ma specyficzny zapach ziołowy i bardzo gorzki smak, wyczuwalny nawet w rozcieńczeniu 1:800.
Ziele piołunu ze stanu naturalnego bądź plantacji zbiera się od początku lipca, a należy je suszyć w temperaturze poniżej 35 st. C. Surowiec leczniczy stanowią ulistnione wierzchołki kwitnących roślin oraz liście.
Piołun ma właściwości trawienne, działa przeciwgorączkowo, moczopędnie i żółciopędnie, przeciwczerwiowo, pobudza apetyt, sprzyja menstruacji, olejek ma właściwości odkażające, działa rozkurczowo na przewód pokarmowy, przewody żółciowe, trzustkowe, moczowe i na macicę, usuwa owsiki, pasożyty skórne (świerzbowce, wszy),
Na użytek wewnętrzny. Anemia, atonia trawienna (żołądek i jelita), dolegliwości gastryczne, kurcze żołądka, brak apetytu, gorączkowanie, wzdęcia, opóźnienia miesiączkowania, pasożyty jelitowe, upławy białe, zaburzenia wątrobowe, zatrucia bielą ołowiową, bolesne miesiączkowanie, biegunka, żółtaczka, reumatyzm, kolka jelitowa, zaparcia, niestrawność.
Leave a reply