Ta roślina z rodziny różowatych (Rosaceae) od niepamiętnych czasów towarzyszy człowiekowi, ale do lecznictwa wprowadziła to ziele Hildegarda w pierwszej połowie XII stulecia. Występuje niemal w całej Europie, w Azji sięga po Bajkał. Lubi lasy przejrzyste, ma skromne wymagania siedliskowe, unika tylko ziemi wyraźnie kwaśnej. Znane są różne odmiany uprawne, a najwyżej jest ceniona poziomka bezrozłogowa, długo owocująca.
Do celów leczniczych zbiera się z roślin dziko rosnących przez cały okres wegetacji zdrowe, zielone liście, można je zrywać z ogonkami. Ten surowiec zielarski należy suszyć w warunkach naturalnych, w cieniu, w miejscu przewiewnym.
Owoce, zarówno z roślin dziko rosnących jak i uprawnych, wykorzystywane są do celów spożywczych. Niekiedy mogą wywołać uczulenie. W liściach poziomki stwierdzono ok. 6 proc. garbników piro- katechinowych, flawonoidy, kwasy organiczne, ślady olejku eterycznego i sole mineralne. W świeżych owocach występują karotenoidy, związki cukrowe, kwasy organiczne, wit. C, antocyjany i sole mineralne.
Poziomka (liście) działa ściągająco, moczopędnie, przeczyszczająco, trawiennie, przeciwbiegunkowe i bakteriobójczo. Owoce poziomki mają działanie odżywcze i wiłaminizujące. Sok i owoce mają właściwości odtruwające, czyszczą krew i regulują przemianę materii.
Dolegliwości nerek, zaparcia, bolesne miesiączkowanie, stany zapalne, niedokrwistość, niestrawność, opryszczka jamy ustnej, nieżyt dróg oddechowych, kaszel. Liście poziomki mogą wchodzić w skład herbatek domowych z dodatkiem liści melisy i ziela macierzanki. Taka herbatka z powodzeniem zastępuje herbatę chińską.
Leave a reply