Ta dwuletnia, pospolita na całym niżu i w niższych partiach górskich roślina, powszechna na przydrożach i w rumowiskach, ale trzymająca się ziemi lepszej i nie kwaśnej – występuje pod licznymi nazwami lokalnymi i jest znana jako ślaz dziki, ś. zajęczy, ś. gęsi, ś. polny, malwa dzika, kędzierzawieć, guziczkowe ziele. Dorasta ponad metr wysokości, jej łodyga jest szorstko owłosiona, w kątach liści zebrane są po kilka różowe bądź purpurowe kwiaty pozbawione zapachu. Ślaz kwitnie od lipca do września.
Do celów leczniczych wykorzystuje się świeżo rozwinięte kwiaty, które zbiera się przez całe lato w okresie zakwitania. Należy je suszyć w cieniu, w miejscu przewiewnym. Do celów leczniczych można także używać liści, które należy zbierać w okresie kwitnienia rośliny. Liście zrywamy bez ogonków, należy uważać, by były czyste i bez plam. Głównym składnikiem ślazu jest śluz (zawartość w kwiatach: 2,5-9 proc.).
Na użytek wewnętrzny. Ślaz używany jest jako środek powlekający i osłaniający, a także zmiękczający (również zewnętrznie) w stanach kataralnych i zapalnych dróg oddechowych, przy nieżytach przewodu trawiennego, wrzodach żołądka i dwunastnicy, nerwicy żołądka. Śluz zawarty w kwiatach i liściach powleka błony śluzowe jamy ustnej i gardła chroniąc je przed podrażnieniem, łagodzi kaszel, przywraca ruch nabłonka rzęskowego, ułatwia odkrztuszanie i zmniejsza stan zapalny danego narządu. Działanie ochronne śluzu ze ślazu jest krótkotrwałe. Na użytek zewnętrzny. Okłady na wrzody, oparzenia, zapalenie spojówek, stany zapalne jamy ustnej.
Leave a reply