Jałowiec, znany ze swych właściwości leczniczych już w starożytności, należy do rodziny cyprysowatych zawierającej monoterpeny z liczną grupą związków terpenoidowych, występujących głównie w olejkach lotnych (juniperyna) o silnym zapachu. Olejki te stosowane wewnętrznie działają drażniąco na błony śluzowe przewodu pokarmowego i nerki, mają więc właściwości żółciopędne, żółciotwórcze i odkażające. Działają bakteriostatycznie i dezynfekujące. Drażnią również błony śluzowe dróg oddechowych i wywierają działanie wykrztuśne oraz odkażające oskrzeli. Większe dawki terpenów wywołują objawy toksyczne i uszkodzenie nerek.
Jałowiec występuje w kiludziesięciu gatunkach w postaci drzewa i krzewu. Może rosnąć w glebie jałowej. Owocem jałowca jest szyszkoja- goda, która w pierwszym roku jest zielona, a dojrzewa na drugą, trzecią jesień, we wrześniu. W miarę dojrzewania zmieniają kolor – przez brązowy, fioletowogranatowy, by stać się czarnymi z sinym nalotem. W sąsiedztwie jałowca łatwo przyjmują się i szybko rosną sadzonki sosny, a w młodych lasach z jałowcem szybko pojawiają się grzyby, bowiem rozkładające się igliwie jałowca wytwarza żyzną próchnicę.
Surowcem leczniczym są szyszkojagody, liście, drzewo. Jałowiec zawiera m.in. olejki eteryczne (2 proc.) kwasy organiczne, substancje żywicowe i woskowe, związek goryczowy, alkohol ter- pinelowy, sole mineralne, biopierwiastki.
Artretyzm, białkomocz, bolesne miesiączkowanie, cukrzyca, dna, dolegliwości dróg moczowych, kamienie moczowe, nadfermentacja jelitowa, puchlina wodna, reumatyzm, skąpomocz, stwardnienie tętnic, zmęczenie ogólne i organiczne, upławy białe, nadczynność tarczycy.
Na użytek zewnętrzny. Dermatozy, bóle zębowe, rany (rany niegojące), owrzodzenia, trądzik, wyprysk moknący, następstwa paraliżu. Można używać jałowca do dezynfekcji mieszkań.
Leave a reply