Lawenda lekarska dość powszechnie uprawiana w krajach europejskich, w tym i w Polsce, jest znaną od stuleci rośliną leczniczą. Pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Ziele lawendy charakteryzuje się swoistym, przyjemnym zapachem, a w smaku jest gorzkie i szczypiące. Kwitnie od czerwca do września. Kwiatostany ścina się półtora tygodnia po rozwinięciu pierwszych kwiatów. Są one surowcem leczniczym, z którego jest pozyskiwany olejek lawendowy.
Głównym składnikiem lawendy jest olejek eteryczny, zawierający do 60 proc. octanu linalolu. Kwiaty lawendy mają właściwości antyspetyczne i bakteriobójcze, działają znieczulająco i antyreumatycznie, hamują nadmierny rozwój flory bakteryjnej, działają moczopędnie, wiatropędnie i napotnie oraz żółciotwórczo, przeciwdziałają wzdęciom i bólom brzucha spowodowanym nagromadzeniem gazów, sprzyjają wydzielaniu soków trawiennych i wzmagają ruchy perystaltyczne jelit, uspokajają akcję serca i podnoszą jego odporność. Olejek lawendowy wywiera jakościowo takie samo działanie jak kwiaty, lecz znacznie silniejsze. Podany doustnie działa silnie na przewód pokarmowy, dobrze się resorbuje, jest wydalany częściowo z moczem, częściowo przez płuca z wydychanym powietrzem.
Lawenda może być użyta jako środek antyseptyczny, odkażający, gojący, pasożytobójczy i owadobójczy. Reguluje nerwowy układ skórny. Użyta do okładów bądź kąpieli drażni nieco skórę, rozszerzając naczynia włosowate, działa przeciwbólowo.
Leave a reply