Ta ciepłolubna, pochodząca z rejonu śródziemnomorskiego bylina z rodziny wargowych, charakteryzuje się silnym, przyjemnym zapachem cytrynowym i lekko gorzkawo-korzennym smakiem pochodzącym z olejku eterycznego wydzielanego przez liście z gruczołów zawierających do 0,4 proc. substancji zapachowych. W Polsce jest uprawiana przez pszczelarzy oraz na plantacjach zielarskich. Dorasta do 125 cm wysokości, kwitnie w łipcu i sierpniu. Surowcem leczniczym są górne części łodygi z kwiatami oraz liście, które należy zbierać przed okresem kwitnienia i ponownie w sierpniu. Liście i ziele, które wykorzystywane są także w przemyśle kosmetycznym, należy przechowywać w miejscu chłodnym, suchym i ciemnym. Liście melisy są bogatsze w substancje czynne niż pędy. Owocem melisy jest rozłupnia zawierająca do 20 proc. tłuszczu.
Melisa działa uspokajająco w niektórych postaciach astmy, w neurastenii, nerwicach serca, poprawia apetyt i trawienie, jest wskazana w chorobach żołądka. Działa wzmacniająco na mózg, serce, macicę, układ trawienny oraz przeciwskurczowo i rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit, zmniejsza napięcie mięśni jelita grubego. Jest środkiem pobudzającym fizycznie i umysłowo, a więc wpływa na przedłużenie życia. Działa przeciwbólowo, przeciwbakteryjnie, przeciwwirusowo, przeciwczerwiowo. Jest środkiem napotnym i wiatropędnym, łagodzi bóle menstruacyjne i wpływa regulująco na menstruację. Zmniejsza nadpobudliwość płciową, wzmacnia pamięć, przeciwdziała niedokrwistości. Jest środkiem przeciwwymiotnym u kobiet ciężarnych oraz mlekopędnym. Wykazuje także słabe działanie moczopędne, nasenne oraz przeciwzapalne.
Leave a reply