Category Zdrowie

Ze względu na zawartość witamin, najlepiej zażywać bobrek sproszkowany stosując 2-3 razy dziennie lub w opłatku po 0,5 g. We wszystkich wyżej wymienionych chorobach i dolegliwościach można stosować nalewkę ze świeżych liści (15-30 kropli na cukier lub wodę przed każdym posiłkiem i mniej niż pół łyżeczki proszku).

Szałwia jest półkrzewem z rodziny wargowych (Labiatae). Balsamicznie pachnie, ma specyficzny, korzenny smak, jest cierpka i gorzka. Jest rośliną uprawną. Można ją hodować w ogródkach przydomowych i działkowych.

Napar. Łyżeczkę ziela piołunu zalać szklanką wrzątku wody i trzymać pod przykryciem przez pół godziny. Odstawić na 10 minut i przecedzić. Pić pół do jednej łyżki na godzinę przed posiłkami przez kilka dni jako środek pobudzający trawienie, wzmagający apetyt i działający ogólnie wzmacniająco. Naparu tego można używać w postaci lewatyw przeciwko owsikom u dzieci oraz do wcierań i obmywań przeciw świerzbowcom. Napar jest dobrym środkiem czyszczącym dłonie ze smarów i olejów.

Tatark (kłącze) stosowany jako lek wzmacnia ogólnie, a więc wpływa na przedłużenie życia. Poprawia pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego, działa krwiotwórczo, moczopędnie, nieco napotnie, pobudza czynności żołądka, łagodzi bóle menstruacyjne i dolegliwości kostne, uspokaja, działa przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, goi wrzody, jest środkiem przeciwrobaczym, wiatropędnym, insektycydem, wpływa na wydzielanie śliny i soku żołądkowego. Gryzienie kawałków kłączy wzmacnia wydzielanie żółci, działa rozkurczowo na drogi moczowe i żółciowe. Stosowany zewnętrznie na skórę głowy działa przeciwzapalnie, ściągająco i bakteriobójczo. Olejek tatarakowy zmniejsza dolegliwości reumatyczne, artretyczne, leczy bezkwaśność żołądkową, kolkę jelitową itp.

Wzrastające zainteresowanie brzozą, a właściwie trzema jej gatunkami (brodawkowatą, omszoną i białą), wiąże się m.in. z wykryciem szerokich właściwości leczniczych pasożytującego na tym drzewie grzyba, popularnie, ale mylnie zwanego hubą. W nauce nosi on nazwę włóknouszka ukośnego (Innotus obliąuus): narośl ta czyli czyr występuje na różnych gatunkach drzew, m.in. na modrzewiu, lipie, olsze, dębie, klonie. Stwierdzono jednak iż najsilniejsze działanie lecznicze ma czyr brzozowy, szczególnie pochodzący z drzew rosnących na torfowiskach. Brzoza zawiera cenne saponiny (2 proc.), taniny, flawonoglikozydy, w szczególności hiperozydy, myrecytynę, galaktozyd, betulinol, garbniki, olejki lotne, sole mineralne oraz inne substancje jeszcze nie do końca zidentyfikowane – więc te same składniki zawiera także pasożyt żywiący się pokarmem czerpanym z drzewa.

Syrop z owoców. Zalecany przy awitaminozie i jako środek ściągający przy biegunkach, schorzeniach nerek, pęcherza, woreczka żółciowego, przy owrzodzeniach jamy ustnej i zapaleniu gardła.

Liście działają moczopędnie eliminując chlorki z moczem, kwas moczowy, ponadto oczyszczająco, napotnie: pączki usuwają zastój gruczołów limfatycznych: kora oczyszcza (np. krew), ma właściwości trawienne i przeciwgorączkowe: świeży sok działa przeczyszczająco, usuwa kamicę moczową. Świeży sok z liści brzozy pobudza przesączanie w kłębkach nerkowych i zwiększa wydalanie szkodliwych produktów przemiany materii oraz potu i żółci. Huba brzozowa, a właściwie czyr brzozowy (czytaj osobny rozdział w tej książce) działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, wzmacniająco, zwiększa odporność organizmu i zwalcza wirusy szkodliwe dla organizmu, ma więc znaczenie przeciwnowotworowe, zmniejsza niebezpieczeństwo przerzutów. Odwary podawane doustnie działają przeciwzapalnie na błony śluzowe przewodu pokarmowego, a w irygacjach – na błony śluzowe narządów rodnych. Przetwory z brzozy winny być dawkowane przez lekarza.

Jest zaliczany do najcenniejszych roślin leczniczych. Znany od dawna, a jeśli nie wspomina o nim piśmiennictwo starożytne to dlatego, iż arcydzięgiel będąc rośliną północnoeuropejską nie był znany w basenie Morza Śródziemnego. Natomiast wiele o zaletach leczniczych arcydzięgla piszą średniowieczni autorzy z obszarów na północ od Alp.

Świeże jagody utłuc delikatnie, by nie uszkodzić nasion, co polepsza smak i aromat. Zalać wodą tak, aby zakryła owoce. Gotować 1/2 godziny na wolnym ogniu, przecedzić przez płótno. Po wyciśnięciu smażyć na małym ogniu do konsystencji miodu. Dodać trochę cukru lub miodu, 1 łyżkę powideł + 2 łyżki wina lub wody. Zażywać po jedzeniu i na noc. Na astmę można stosować konfiturę otrzymaną ze smażenia młodych wierzchołków pędów z cukrem, dodając miód po usmażeniu.

Napar. 30 g baldaszka kwiatowego na litr wody wrzącej, naciągać 10 min. Popijać trzy filiżanki dziennie między posiłkami przez dłuższy czas na nieżyty i nerwice dróg trawiennych, krwioplucie, na kurcze o charakterze sercowym, kamicę żółciową lub moczową, hemoroidy, astmę, zimnicę, błędnicę, szczególnie u młodych dziewcząt przy zbyt częstych i obfitych miesiączkach.

Związki czynne zawarte w przetworach kasztanowca uszczelniają ściany naczyń włosowatych i doprowadzają ich przepuszczalność do stanu normalnego dzięki zmniejszeniu kruchości naczyń. Usprawnia się przepływ krwi w naczyniach żylnych, co hamuje krzepliwość krwi i przeciwdziała powstawaniu zakrzepów wewnątrznaczyniowych. Wspomniane związki podane na skórę działają przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i łagodnie ściągająco. Garbniki zawarte w kasztanowcu wywierają na przewód pokarmowy działanie rozkurczowe, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i łagodnie zapierające. Mówiąc w skrócie – właściwości kasztanowca są następujące: 1. Wzmacnia ścianki żył kończyn, 2. Rozrzedza krew. 3. Ułatwia wydalanie moczu u pro- statyków. 4. Działa ściągająco. Kora kasztanowca przewyższa nasiona i kwiaty w działaniu uszczelniającym na drobne naczynia krwionośne.