– 1. Ziele mięty, korzeń omanu, korzeń lukrecji, korzeń biedrzeńca, ziele szanty, ziele macierzanki w równych ilościach. Napar przy nerwicy żołądka. Pić 2-3 razy dziennie po 1 szklance naparu.

Ta dwuletnia, pospolita na całym niżu i w niższych partiach górskich roślina, powszechna na przydrożach i w rumowiskach, ale trzymająca się ziemi lepszej i nie kwaśnej – występuje pod licznymi nazwami lokalnymi i jest znana jako ślaz dziki, ś. zajęczy, ś. gęsi, ś. polny, malwa dzika, kędzierzawieć, guziczkowe ziele. Dorasta ponad metr wysokości, jej łodyga jest szorstko owłosiona, w kątach liści zebrane są po kilka różowe bądź purpurowe kwiaty pozbawione zapachu. Ślaz kwitnie od lipca do września.

Napar z liści. 40 g liści na litr wody wrzącej, naciągać 10 min. Pić po filiżance między posiłkami jako środek moczopędny, przeciwob- rzękowy i przeciwzapalny. Odwar z pączków. 150 g pączków na litr wrzątku. Dodać 1 g węglanu sodu, aby rozpuścić żywicę. Pić filiżankę przed posiłkiem na gorączkę.

Ze względu na zawartość witamin, najlepiej zażywać bobrek sproszkowany stosując 2-3 razy dziennie lub w opłatku po 0,5 g. We wszystkich wyżej wymienionych chorobach i dolegliwościach można stosować nalewkę ze świeżych liści (15-30 kropli na cukier lub wodę przed każdym posiłkiem i mniej niż pół łyżeczki proszku).

Szałwia jest półkrzewem z rodziny wargowych (Labiatae). Balsamicznie pachnie, ma specyficzny, korzenny smak, jest cierpka i gorzka. Jest rośliną uprawną. Można ją hodować w ogródkach przydomowych i działkowych.

Napar. Łyżeczkę ziela piołunu zalać szklanką wrzątku wody i trzymać pod przykryciem przez pół godziny. Odstawić na 10 minut i przecedzić. Pić pół do jednej łyżki na godzinę przed posiłkami przez kilka dni jako środek pobudzający trawienie, wzmagający apetyt i działający ogólnie wzmacniająco. Naparu tego można używać w postaci lewatyw przeciwko owsikom u dzieci oraz do wcierań i obmywań przeciw świerzbowcom. Napar jest dobrym środkiem czyszczącym dłonie ze smarów i olejów.

Tatark (kłącze) stosowany jako lek wzmacnia ogólnie, a więc wpływa na przedłużenie życia. Poprawia pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego, działa krwiotwórczo, moczopędnie, nieco napotnie, pobudza czynności żołądka, łagodzi bóle menstruacyjne i dolegliwości kostne, uspokaja, działa przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, goi wrzody, jest środkiem przeciwrobaczym, wiatropędnym, insektycydem, wpływa na wydzielanie śliny i soku żołądkowego. Gryzienie kawałków kłączy wzmacnia wydzielanie żółci, działa rozkurczowo na drogi moczowe i żółciowe. Stosowany zewnętrznie na skórę głowy działa przeciwzapalnie, ściągająco i bakteriobójczo. Olejek tatarakowy zmniejsza dolegliwości reumatyczne, artretyczne, leczy bezkwaśność żołądkową, kolkę jelitową itp.

Wzrastające zainteresowanie brzozą, a właściwie trzema jej gatunkami (brodawkowatą, omszoną i białą), wiąże się m.in. z wykryciem szerokich właściwości leczniczych pasożytującego na tym drzewie grzyba, popularnie, ale mylnie zwanego hubą. W nauce nosi on nazwę włóknouszka ukośnego (Innotus obliąuus): narośl ta czyli czyr występuje na różnych gatunkach drzew, m.in. na modrzewiu, lipie, olsze, dębie, klonie. Stwierdzono jednak iż najsilniejsze działanie lecznicze ma czyr brzozowy, szczególnie pochodzący z drzew rosnących na torfowiskach. Brzoza zawiera cenne saponiny (2 proc.), taniny, flawonoglikozydy, w szczególności hiperozydy, myrecytynę, galaktozyd, betulinol, garbniki, olejki lotne, sole mineralne oraz inne substancje jeszcze nie do końca zidentyfikowane – więc te same składniki zawiera także pasożyt żywiący się pokarmem czerpanym z drzewa.